|
Leer citas de Marina
Mayoral
Case perfecto
"Unha novela case perfecta"
X.L. Franco Grande - A Nosa Terra nº 1282
23 septiembre a 3 octubre, 2007
Cando un le trescentas páxinas dunha novela, e o fai dunha
sentada, penso que é un bo síntoma. Porque moi poucas
veces nos ocorre. “Case perfecto” é a última
novela, por agora, de Marina Mayoral. As súas trescentas páxinas,
golosamente lidas, penso que integran unha moi boa novela, case perfecta,
por xogar co título da mesma e por non querer pasar por esaxerado
se retiro o adverbio. E non quero esaxerar senón sinalar o que,
ao meu ver, hai na novela. O tema é un crime case perfecto.
A narradora escribe a un fillo falándolle por miúdo
das circunstancias que rodearon a morte do seu pai para convencelo de
que ela non foi e que deixe de pensar algo tan desavido: unha cousa
é a lóxica e outra a realidade, que case nunca é
lóxica. E aquí é onde Marina fai gala da súa
mestría de narradora segura e xa moi experimentada. Porque ten
que estar camiñando sempre polo gume que separa a lóxica
da realidade. E tratando un tema que conta con moi nobres tradicións,
sen incorrer nunca no risco do coñecido ou sabido –un non
pequeño logro.
¿E cál é nesta novela a realidade?Que non é
a narradora a autora do crime, por lóxico que ao fillo lle pareza
o contrario. Pero o autor ou autora verdadeiros constitúen a
realidade que nos interesa menos. Por paradoxal que semelle que a narradora
non sexa a autora do crime, aínda que o pareza, prodúcenos
máis impacto que a sospeita sobre a autoría real do mesmo,
e que só ao remate da narración coñecemos con seguridade.
O desenvolvemento desa trama préstase moi ben para que Marina
luza as súas recoñecidas capacidades de narradora segura
e precisa: precisa aínda cando narre sobre situacións
tan escorregadizas como os sentimentos de culpabilidade, as sospeitas,
as ambigüidades psicolóxicas, nas que sabe moverse e afondar,
e comunicalas ao lector con interese, claridade e coherencia. E cun
ritmo moi ben dosificado en toda a narración, suxerindo e non
dicindo, dando a entender, abrindo posibilidades. Escrita nunha prosa
áxil, diáfana, precisa e concisa, todo axuda a que a lectura
desta novela se poida facer dunha sentada, non obstante as súas
trescentas páxinas. E que poidamos manter acesa a nosa atención
ao longo delas.O certo é que isto non acostuma suceder nas cousas
que se adoitan escribir nestes tempos.
|
