Casi perfecto
La novela aclara muy pronto las líneas vitales de los personajes, tan «casi perfectos» como la vida misma, como el crimen aparente de la trama, que no es más ni menos que un cúmulo de acontecimientos que confluyen en un gesto equivocado. La protagonista se expresa en primera persona, en lenguaje informal y cercano que rompe el dramatismo y convierte los acontecimientos en cotidianos. Sólo conoceremos su punto de vista y unas pocas citas de diarios y de cartas de sus hijos.
"Unha novela case perfecta" Cando un le trescentas páxinas dunha novela, e o fai dunha sentada, penso que é un bo síntoma. Porque moi poucas veces nos ocorre. “Case perfecto” é a última novela, por agora, de Marina Mayoral. As súas trescentas páxinas, golosamente lidas, penso que integran unha moi boa novela, case perfecta, por xogar co título da mesma e por non querer pasar por esaxerado se retiro o adverbio. E non quero esaxerar senón sinalar o que, ao meu ver, hai na novela. O tema é un crime case perfecto. Leer crítica "Unha novela case perfecta" completa "Narrativa esencial - Nas escuras estancias
de ánima" A de Marina Mayoral é unha narrativa de calidade contrastada que, malia o que poida parecer, foi sempre a contracorrente. Explícome: unha escrita como a súa, alicerzada na prospección psicolóxica dos personaxes, nas fias de entrambilicado entretecido, sentimental, decote enleado no drama da relación interpersóal, nas tan humanas e recoñecibles traxedias cotiás de seres que aman, dubidan, sofren e rifan nunha xungla social que acantoa, limita, aguilloa, condiciona e desarma ao cidadán medio, á señora ou señor de a pé, aparentemente intranscendente e, porén, paisanaxe de nós, unha narrativa desta indole non está de moda, pola simple razón de que unha narrativa intemporal.
"Defensa de dama" Una carta, una novela. Plagada de detalles, de anécdotas, de puntos de visata, de roces, de malentendidos. La firma Marina Mayoral, experta en dibujar personajes y darles vida ante los ojos del lector. En esta coasión, la trama, de tintes policiacos, es casi perfecta, pero no redonda. Perfectas del todo, sin el "casi", son sus reflexiones sobre la creación literaria, en las que más de uno se reconocerá: "Yo no decido lo que mis personajes hacen, ellos actúan por su cuenta ...", "Escribir es como encender una cerilla en la oscuridad [...] Enciendes la cerilla y consigues ver apenas un pequeño espacio a tu alrededor, y esperas hasta que te quemas los dedos, avanzando a trompicones, poco a poco, y enciendes otra, hasta que llega un momento en que ya puedes seguir a oscuras porque has visto el camino y sabes adónde vas ..." Con Marina Mayoral, al fin del mundo. Leer crítica "Defensa de dama" completa
"Tras a sombra da parodia" Mayoral mostra en "Case perfecto" unha complexa trama de sentimentos e intriga que une e desune aos membros dunha familia. Unha traxedia paródica da familia de clase acomodada pertencente ao mundo da chamada alta cultura, e da teima que parece ter en procurar a infelicidade. Páxinas que é complicado deixar de ler, que se devoran. Leer crítica "Tras a sombra da parodia" completa
|